NORUZ
Noruz, wat letterlijk “een nieuwe dag” betekent, is het feest van de natuur en de overwinning van de lente en het licht op de donkere dagen van de winter. Noruz is het moment waarop de aarde een volledige ronde om de zon heeft gemaakt en de dagen terug langer worden.
De Perzische kalender, die teruggaat tot de tijd van de Zoroasters, is gebaseerd op de zon en bestond vóór de islam. In de zoroastrische cultuur wordt het nieuwjaar niet alleen beschouwd als een tijdstip van kalenderverandering, maar als een diepgaande viering van de harmonie tussen mens en natuur. Terwijl de lente ontluikt, vieren deze landen de cycli van vernieuwing en groei die inherent zijn aan de seizoenswisseling. Het element water symboliseert zuivering en zuivering, terwijl vuur staat voor transformatie en energie. Aarde vertegenwoordigt stabiliteit en vruchtbaarheid, terwijl lucht de vleugels van hoop en vrijheid belichaamt. Door het nieuwjaar te verbinden met deze essentiële elementen, weerklinkt een diepe waardering voor de natuur en haar krachten in de festiviteiten.
Het symbool van Noruz voor Zoroasters is een leeuw en een stier, een motief dat vaak voorkomt in Persepolis. De leeuw symboliseert de dag en het nieuwjaar, terwijl de stier staat voor de nacht en het oudjaar.
Kortom, Noruz is een belangrijk feest dat de komst van de lente viert en het begin van een nieuw jaar markeert, volgens de Perzische kalender die teruggaat tot de tijd van de Zoroasters.
De Arabische of islamitische kalender is gebaseerd op de immigratie van Mohammad, de profeet van Mekka naar Medina, de Perzische kalender op basis van de zon en het Zoroastrisme.
Wat doen we voor Noruz?
Charshanbe Suri: De laatste woensdag voor Noruz springen we over vuur om zo ons leven te zuiveren. We zeggen dan tegen het vuur, al springend:
“Mijn gele kleur voor jou en jouw rode kleur voor mij.” (“Zardi man az to, sorkhie to az man”). Geel staat voor ziekte en rood voor gezondheid.
Khune Takuni: Aangezien Noruz het moment van een nieuw begin, van een beter leven is, worden de huizen grondig schoongemaakt.
Haftsin: We maken een tafel klaar met 7 symbolische elementen die met de letter S beginnen. 7 brengt geluk.
- SIEB – (appel) symbool van geboorte, gezondheid en schoonheid
- SAMANUE – (zoete pudding van ontkiemd graan) symbool van overvloed en de verfijning van de Perzische kookkunst
- SENJED – (gedroogde zoete fruit van de oleasterboom) symbool van liefde
- SIR- (knoflook) symbool van genezing
- SERKE – (azijn) symbool van onsterfelijkheid en eeuwigheid
- SABZEH- (groeiend in een schaal tarwe, gerst- of liezenspruiten) symbool van wedergeboorte
- Sumak– (sumakbessen) symbool van zonsopkomst
Andere elementen op de Norooz-tafel
- Goudvissen – symbool van leven
- Spiegel – symbool van licht en wijsheid
- Gekleurde eieren – symbool van vruchtbaarheid
- Dichtbundel van Hafez – om de toekomst te voorspellen
Wat doen we tijdens Noruz?
- Tijdens Noruz gaan we op bezoek bij familie en krijgen we bezoek van familie en vrienden. Op nieuwjaarsdag eten we samen met familie “Sabzi polo ba mahi”, kruidenrijst met vis. Voor vegetariërs is er Kuku Sabzi.
- De 13-daagse vakantie tijdens de Noruz feesten geeft ons de gelegenheid om in het land rond te reizen.
- Sizdah be dar: De dag van de Natuur / Nature Day is een traditioneel Perzisch feest waarbij Iraanse families op de dertiende dag (Sizdah = 13) van de maand Farvardin (wat overeenkomt met 2 april) in de buitenlucht de laatste dag van Noruz vieren. Dit is de laatste dag van het Perzische nieuwjaarsfeest. Mensen gaan picknicken en gooien zaden in het water / een rivier, een gebruik dat de cirkel van het leven symboliseert.
En tot slot zegt Hafez ons het volgende:
“Wat kun je beter hebben dan plezier, een goed gesprek, een tuin en de lente?
Hafez
Waar is de schenker? Waar blijft hij toch?”
IRAN- SOUVENIRS
Perzische tapijt – De geschiedenis van Perzische tapijten strekt zich uit over vele eeuwen en heeft diepe wortels in de Iraanse cultuur. De oorsprong van de tapijtweefkunst in Iran dateert waarschijnlijk al van vóór het begin van onze jaartelling, maar de oudste bekende bewijzen van tapijtproductie dateren uit de 5e eeuw voor Christus. Perzische tapijten werden oorspronkelijk met de hand geknoopt door ambachtslieden als een functionele en decoratieve vorm van vloerbedekking. De tapijten dienden als bescherming tegen de koude en harde ondergrond, maar hadden ook een symbolische betekenis binnen de Perzische cultuur.
Lees verder
Gedurende de eeuwen heen ontwikkelde de kunst van het tapijtknopen zich tot een verfijnde ambachtelijke vaardigheid. Perzische tapijten werden een symbool van status en welvaart, en werden zelfs gebruikt als diplomatieke geschenken tussen vorsten en heersers.
Tijdens het Sassanidische rijk (224-651 na Christus) bereikte de Perzische tapijtkunst grote hoogten. In deze periode werden er tapijten gemaakt met complexe ontwerpen, levendige kleuren en gedetailleerde knooptechnieken. Veel van deze tapijten werden gebruikt als decoratieve wandkleden in koninklijke paleizen en tempels.
Na de Arabische verovering van Iran in de 7e eeuw, werden tapijten steeds belangrijker in de islamitische kunst. De islamitische wetten verboden de afbeelding van levende wezens, dus geometrische patronen en abstracte ontwerpen werden dominanter in Perzische tapijten.
In de loop der tijd ontwikkelden zich verschillende regionale stijlen en technieken in de productie van Perzische tapijten. Steden zoals Tabriz, Kashan, Isfahan, Nain en Qom werden belangrijke centra van tapijtproductie, elk met hun eigen kenmerkende ontwerpen, kleurgebruik en knooptechnieken.
De Perzische tapijtkunst bereikte zijn hoogtepunt tijdens de Safavid-dynastie (1501-1736), waarin tapijten werden beschouwd als waardevolle kunstwerken. Het was in deze periode dat de beroemde “hoven” tapijten werden gemaakt voor de koninklijke hoven. Deze tapijten waren vaak enorm van formaat en kenmerkten zich door verfijnde ontwerpen, delicate details en gebruik van zijde naast wol.
In de moderne tijd is de productie van Perzische tapijten voortgezet, zij het met enige variatie en aanpassing aan de veranderende smaak en marktvraag. Hoewel Iran nog steeds bekendstaat als een toonaangevend producent van handgeknoopte tapijten, worden er ook machinaal vervaardigde en handgetufte tapijten geproduceerd.
Naast de tapijten die werden vervaardigd in steden en dorpen, speelden Perzische Nomaden tapijten ook een belangrijke rol in de geschiedenis van Perzische tapijtkunst. Deze tapijten werden gemaakt door de nomadische stammen die door de uitgestrekte gebieden van Iran zwierven.
Perzische Nomaden tapijten weerspiegelen de levensstijl en cultuur van de nomadische gemeenschappen. Ze werden gemaakt tijdens de migraties van de nomaden, waarbij ze gebruik maakten van draagbare weefgetouwen die ze eenvoudig konden meenemen.
Wat deze tapijten onderscheidt, is hun eenvoudige ontwerpen en robuuste structuur. Ze zijn vaak gekenmerkt door geometrische patronen en levendige kleuren, die de invloeden van de natuur en het nomadische leven weerspiegelen. De motieven kunnen elementen bevatten zoals dieren, bloemen, symbolen en geometrische vormen.
Perzische Nomaden tapijten waren bedoeld om te worden gebruikt als functionele items, zoals vloerbedekkingen, dekens en tentdoeken. Ze waren duurzaam en veerkrachtig, ontworpen om de nomaden te beschermen tegen de elementen en tegelijkertijd warmte en comfort te bieden. De tapijten werden vervaardigd met behulp van natuurlijke materialen die gemakkelijk beschikbaar waren voor de nomadische gemeenschappen, zoals wol van schapen en geiten. De wol werd met de hand gesponnen en geverfd met natuurlijke kleurstoffen, waardoor de tapijten een authentieke uitstraling kregen. Perzische Nomaden tapijten dragen een unieke historische en culturele betekenis. Ze zijn een weerspiegeling van de levensstijl, tradities en identiteit van de nomadische gemeenschappen die eeuwenlang door de uitgestrekte vlaktes en bergen van Iran trokken.
Tegenwoordig worden Perzische Nomaden tapijten nog steeds gewaardeerd om hun artistieke waarde en vakmanschap. Ze zijn een geliefd verzamelobject en worden wereldwijd geëxporteerd. Deze tapijten brengen een stukje van de nomadische cultuur en geschiedenis in de huizen en interieurs over de hele wereld.
Saffraan – Weet u dat 90% van de wereldproductie van saffraan afkomstig is uit Iran? Iran staat bekend als de grootste producent van saffraan ter wereld. Saffraan groeit heel goed in bepaalde gebieden van Iran vanwege het klimaat en de grond.
Lees verder
De meeste saffraanproductie in Iran vindt plaats in de provincie Khorasan, met name in de stad Mashhad. Deze regio staat bekend om de hoge kwaliteit en kwantiteit van saffraan die er wordt geproduceerd. Andere regio’s in Iran, zoals Kerman, Golestan en South Khorasan, dragen ook bij aan de totale saffraanproductie van het land. (nummer 20 op de landbouw kaart) De Iraanse saffraan staat bekend om zijn intense kleur, aroma en smaak, en wordt wereldwijd gewaardeerd in culinaire toepassingen, waaronder het op smaak brengen van gerechten en het bereiden van traditionele gerechten. Het wordt ook gebruikt in de farmaceutische industrie en in traditionele geneeskunde vanwege de vermeende gezondheidsvoordelen. Hoewel Iran de grootste producent van saffraan is, wordt saffraan ook geteeld in andere landen, zoals Spanje, India en Afghanistan. Echter, de Iraanse saffraan staat bekend om zijn superieure kwaliteit en wordt beschouwd als een van de beste ter wereld. Eind oktober/begin november is de oogst van de najaarskrokus.
Zereshk (zuurbessen) – In Iran worden zuurbessen, ook bekend als barberries, veel gebruikt in de Perzische keuken vanwege hun kenmerkende zure smaak. Ze worden vaak toegevoegd aan verschillende gerechten om een unieke smaakdimensie te geven.
Lees verder
Zuurbessen groeien aan struiken die inheems zijn in Iran, met name in de provincie South Khorasan. (nummer 2 op de landbouw kaart). Deze bessen zijn klein, helderrood van kleur en hebben een aangenaam zure smaak. Ze kunnen zowel vers als gedroogd worden gebruikt in de keuken. In de Perzische keuken worden zuurbessen vaak gebruikt in rijstgerechten, zoals Zereshk Polo, waar ze worden gemengd met saffraanrijst en soms ook met kip. De zure smaak van de bessen vormt een mooi contrast met de rijke smaken van de rijst en het vlees. Naast culinaire toepassingen worden zuurbessen in Iran soms ook gebruikt in traditionele geneeskunde vanwege hun vermeende gezondheidsvoordelen. Ze bevatten vitamines, mineralen en antioxidanten die gunstig kunnen zijn voor het lichaam. Deze bijzondere bessen bloeien in mei en juni met gele bloemen. De bloemen reuken heerlijk. Van augustus tot oktober kunnen we tijdens de oogstperiode samen met de landbouwers kennismaken met het productieproces van dit unieke product.
Iraanse pistachenoten, ook wel bekend als “Persian pistachios”, behoren tot de meest gewaardeerde en hoogwaardige pistachenoten ter wereld. Iran is wereldwijd de grootste producent en exporteur van pistachenoten.
Lees verder
Iraanse pistachenoten hebben een karakteristieke smaak, textuur en uiterlijk die ze onderscheiden van pistachenoten uit andere regio’s. Ze hebben een milde, nootachtige smaak en zijn vaak iets zoeter dan andere varianten. Daarnaast hebben ze een kenmerkende paarsachtige kleur en zijn ze vaak iets groter in formaat. Het klimaat en de grond in bepaalde delen van Iran, met name in de regio’s Kerman, Rafsanjan en Sirjan, bieden ideale omstandigheden voor de teelt van pistachenoten. Het zonnige weer, de lage luchtvochtigheid en de droge omgeving dragen bij aan de ontwikkeling van de smaak en kwaliteit van de noten. De teelt van pistachenoten in Iran gaat terug tot duizenden jaren geleden. Traditionele teeltmethoden, zoals handmatige oogst en zorgvuldige selectie van noten, worden nog steeds toegepast om de kwaliteit te waarborgen. Iraanse pistachenoten worden met de hand gesorteerd en gecontroleerd op grootte, vorm en kwaliteit voordat ze worden verpakt. Ze worden veel gebruikt in de keuken, zowel als een heerlijke snack op zichzelf als in verschillende culinaire toepassingen, zoals ijs cream, gebak en desserts, en worden ook gebruikt als topping voor salades en hartige gerechten. Daarnaast worden ze ook veel geëxporteerd en genoten over de hele wereld. Noten spelen een speciale rol tijdens Nowruz en Yalda. Ze worden beschouwd als een traditioneel onderdeel van de feestelijke tafel, bekend als “Haftseen”. Noten, meestal walnoten, amandelen of pistachenoten symboliseren vruchtbaarheid, overvloed en een goede oogst voor het komende jaar. Ze worden vaak in schalen of kommen geplaatst en dienen als decoratieve en symbolische elementen tijdens de viering. Daarnaast worden noten ook geconsumeerd als een snack tijdens Nowruz. Familieleden en gasten kunnen genieten van het kraken en eten van noten terwijl ze samenkomen om het nieuwe jaar te vieren. Het delen van noten is ook een teken van gastvrijheid en het versterken van familiebanden tijdens deze feestelijke periode. Naast hun smaakvolle eigenschappen hebben Iraanse pistachenoten ook gezondheidsvoordelen. Ze zijn een goede bron van eiwitten, vezels en gezonde vetten, en bevatten vitamines, mineralen en antioxidanten die bijdragen aan een evenwichtige voeding.
