De Sogdische beschaving was een oude beschaving die floreerde in Centraal-Azië, voornamelijk in de gebieden die nu de moderne landen Oezbekistan, Tadzjikistan en delen van het huidige Iran, Afghanistan en China beslaan. De hoogtijdagen van de Sogdische beschaving lagen tussen de 6e en 11e eeuw na Christus, hoewel er ook eerder bewijzen zijn van Sogdische aanwezigheid in de regio.
De Sogdiërs waren bekend als bekwame handelaren en ambachtslieden, en ze speelden een cruciale rol in de handelsroutes van de Zijderoute, die de oostelijke en westerse delen van Azië met elkaar verbonden. Hun handelsposten en nederzettingen langs de Zijderoute waren belangrijke centra voor culturele uitwisseling, waar goederen, ideeën en religies werden verspreid.
Het Sogdische schrift, dat was gebaseerd op het Aramese alfabet, werd gebruikt om de Sogdische taal vast te leggen. Deze taal was een Indo-Europese taal die tot de Oost-Iraanse tak behoorde. Hoewel de Sogdische taal in de loop der tijd verdween, hebben archeologische ontdekkingen en inscripties bijgedragen aan ons begrip van deze oude beschaving.
De opkomst van de islam in de 8e eeuw bracht veranderingen met zich mee voor de Sogdische cultuur en religie, aangezien de meeste Sogdiërs zich tot de islam bekeerden. Desondanks blijft de erfenis van de Sogdische beschaving van onschatbare waarde voor het begrip van de geschiedenis, handel en culturele uitwisseling in Centraal-Azië gedurende vele eeuwen.